Centuś

Żartobliwy i potoczny epitet odnoszący się do rzekomego skąpstwa mieszkańców dawnej Galicji (głównie krakowian), traktowany jako docinek.

Termin Centuś ma swoją genezę w czasach zaborów austriackich, kiedy to najniższą jednostką monetarną (w latach 1857-1892) był krajcar, w Galicji nazywany centem, a Kraków przeżywał okres zapaści gospodarczej i pauperyzacji.

Centuś, jak to powszechnie wiadomo, figurą był rdzennie krakowską, cent każdy najskrzętniej ciułającą i zgoła pozbawioną  pochopności w rzucaniu złotych rubli carskich pucybutom albo w zużywaniu wielodolarowych banknotów do zapalania cygar.

Mieszkańców Krakowa bardzo często określa się mianem „centusiów” (Jan Sztaudynger pisał o_Krakowie: najlepiej czują tu się centusie i docentusie). Przez lata powstawała legenda o przesadnej krakowskiej oszczędności, a nawet skąpstwie. Geneza sięga czasów zaboru austriackiego – w XIX stuleciu, gdy Kraków znalazł się pod panowaniem austriackim, większość mieszkańców żyła w bardzo skromnych warunkach materialnych.
Potocznie określenie centuś jest nacechowane ironicznie, a nawet bywa obraźliwe. Nazwa wiąże się z reformą walutową przeprowadzoną w 1858 roku. Wtedy w miejsce złotego reńskiego guldena wprowadzono tzw. austriackiego złotego (dzielił się na 100 części, nazwanych centami).

Centuś człowiek mądry, oszczędny, w dzisiejszych czasach gromadzący walutę EURO i USD. Cent do centa, aż zbierze się centusiów pełna kieszeń.